Mapa drzewa (ang. treemap) została wymyślona w latach 90. przez Bena Shneidermana. Jest wykresem wykorzystywanym do prezentacji dużych zbiorów danych uporządkowanych hierarchicznie lub skategoryzowanych w sposób wymagający bardzo mało miejsca. Nazwa nawiązuje do definicji drzewa w informatyce, które reprezentuje shierarchizowany zbiór danych.
Wykres zmiany pozycji (ang. bump chart, bump – zderzać) pochodzi z zapisu wyników regat na uniwersytetach w Cambridge i Oksfordzie. Zawody noszą nazwę wyścigu zderzeń (ang. bumps race). Łódki ustawiane są na starcie w równych odstępach w wąskim kanale uniemożliwiającym wyprzedzanie.
Do grona wykresów, które przysparzają problemów analitycznych, zaliczyć można wykres kołowy, warstwowy i radarowy. Oto ich największe wady i przykłady błędów, które można popełnić, wykorzystując każdy z nich.
Miniwykresy (ang. sparklines, spark – iskra) są owocem wyobraźni Edwarda Tufte’a , prawdziwego miłośnika prezentacji danych. Poświęcił im cały rozdział w swojej książce „Beautiful Evidence”. Miniwykresy są jasnym i efektywnym (szczególnie jeśli chodzi o powierzchnię) pokazaniem kontekstu miary w czasie.
Wykres pociskowy (ang. bullet graph) został wymyślony przez innowatora IT Stephena Fewa. Został stworzony specjalnie z myślą o dashboardach. Jest odpowiedzią na problem eksponowany przez wszystkie liczniki (ang. gauge) i mierniki (ang. meter), które stały się synonimami dashboardów.
Oko posiada najwięcej receptorów zmysłowych znajdujących się w ludzkim ciele. Percepcja wzrokowa dostarcza do naszego mózgu obraz świata z niezwykłą szybkością, w subtelny, ale nie do końca przez nas uświadomiony sposób. Jeśli chcemy zaprezentować informację ludzkiemu oku, powinniśmy poznać podstawy tego, jak ono pracuje, uwzględniając jego ograniczenia.
Budowanie wykresów w tradycyjny sposób polega na jego wstawieniu już w pierwszym kroku. Poniższe kroki prezentują logiczną kolejność decyzji podczas projektowania, które nie są sztywną zasadą, ale mogą nam w tym procesie pomóc. W rzeczywistości bowiem, kiedy przejdzie się przez ten proces kilka razy, zakorzeni się on jako naturalne i półświadome podejście do tworzenia wykresu.
Właściwie wszystko co nie przyczynia się w znaczący sposób do wymowy wykresu jest zakłóceniem, które szkodzi komunikacji. Rozwiązanie jest proste: usuń to. Atrakcyjna mapa świata, którą chciałoby się umieścić w tle obszaru kreślenia może wydawać się interesująca, ale nie dodaje żadnej wartości.
Cztery typy obiektów nadają się najlepiej w celu przedstawienia wartości ilościowych na wykresie: punkty, linie, kolumny, pudełka. Z nich powstają 4 skuteczne wykresy, które powinniśmy stosować najczęściej – punktowy, liniowy, kolumnowy i pudełkowy.
Pojedyncza liczba rzadko jest interesująca. Staje się taką dopiero wtedy, gdy widać jej zależność w relacji do innych liczb. Pierwsze pytanie, które zawsze należy sobie postawić, brzmi „W porównaniu z czym?”. Liczby nabierają znaczenia dopiero, gdy zaczyna się jej porównywać z innymi liczbami z nimi powiązanymi.